شهر غزنی شهر فریاد و دادخواهی شده بود و هزاران نفر امروز در تظاهرات مسالمت آمیز پیکر هفت سر بریده افغانستان را که همه از قوم هزاره اند بدوش کشیدند و بسوی پایتخت انتقال دادند.
زنان که در اعتراض های مدنی شرکت کرده اند برای قربانیان اشک میریزند
اینها جسدهای مسافرانی بودند که دو روز پیش از سوی طالبان در زابل سر بریده شدند، شامگاه امروز (سه‌شنبه) با حضور هزاران تن به کابل منتقل شد.
دولت افغانستان با نگرانی از شورش مردمی جلسه فوق العاده برگزار کرد و رهبران هزاره را برای خاموش ساختن احساسات مردم به صحنه فرستادند و قرار است این رهبران، محمد محقق معاون رییس اجرایی، سرور دانش معاون رییس جمهور و گلاب منگل یکی از وزیران کابینه به جاغوری سفر کنند تا اجساد از سوی مردم دفن شوند.
معترضان خشمگینی که در مراسم تشییع جنازۀ این مسافران حضور یافته بودند، با شعارهای «مرگ بر تروریست و طالب»، رهبران حکومت وحدت ملی را «بی‌کفایت» خوانده و گفتند که فردا این جنازه‌ها را برای بیداری دولت‌مردان افغانستان تا درِ ارگ ریاست جمهوری بر دوش خواهند کشید.
این معترضان می‌گویند، تا زمانی که حکومت عاملان «کشتار مردم هزاره» در افغانستان را مجازات نکند، فریاد اعتراض‌شان خاموش نخواهد شد.
معترضان هم‌چنان با انتقاد از تلاش‌های حکومت و شورای امنیت ملی برای جلوگیری از انتقال پیکرهای این مسافران به کابل، می‌گویند که شب در کنار این جنازه‌ها در دشت برچی کابل می‌مانند، تا این جنازه‌ها به دست حکومت برای سرپوش گذاشتن بر بی‌توجهی‌های دولت نیافتد.
صدها تن از شهروندان غزنی صبح امروز در حالی که پیکرهای مسافران سربریده‌شده در زابل را بر دوش می‌کشیدند، تا در ساختمان این ولایت راهپیمایی کردند. پس از آن مردم پیکرهای این مسافران را خلاف خواستۀ حکومت، با همکاری کمیتۀ صلیب سرخ به کابل انتقال دادند.
نماینده‌های نهادهای جامعۀ مدنی که در این گردهمایی حضور داشتند، با اعلام حمایت از موقف این شهروندان در اعتراض به حکومت، گفتند که این مسافران قربانی «برتری‌خواهی» قومی شده اند.
باقی سمندر، یکی از فعالان مدنی گفت که این غم تنها غم جاغوری، غزنی و هزاره‌ها نه، بلکه غم تمامی مردم افغانستان است.
زهرا سپهر، یکی دیگر از فعالان مدنی می‌گوید: «من دیدم که اشرف غنی خندید و دیدم که عبدالله سکوت کرد؛ اما من، پدرم، برادرم و مادرم دیگر سکوت نمی‌کنند». او خطاب به تمامی مادران افغانستان می‌گوید که اگر فردا این جنازه‌ها را تا ارگ ریاست جمهوری بر دوش نکشند، باز هم دختران و فرزندان‌‌شان چون «شکریه»، دختر 9 ساله‌یی که با دو زن و چهار مرد دیگر سر بریده شده، کشته خواهند شد.
سیدظفر هاشمی، معاون سخن‌گوی رییس جمهور امروز در نشستی خبری گفت که شورای امنیت هم‌چنان فیصله کرده تا مسؤولانی که در رهایی این مسافران کوتاهی کرده اند، در این باره پاسخ دهند.
دختر ۹ ساله افغانستان توسط طالبان سربریده شد و این عکس سمبول از مونالیزای افغانستان است.
کابران شبکه های اجتماعی با فریاد دادخواهی در تنظیم و رهبری اعتراض های مدنی نقش گرفته اند و از دو روز به اینسو تمام صفحات فیسبوکی و توتیر مربوط به فعالین مدنی و هزاره با این موضوع گره خورده است.
عکس شکریه دختر ۹ ساله تبدیل به لبخند مونالیزا شده است و این لبخند گویا خندیدن به یک حکومت جنایت پرور یا حامیان بازیگران تروریزم به نام های مختلف اند.
عزیز رویش فعال سیاسی:
فاشیسم شاخ و دُم ندارد: فاشیسم منطق ندارد، حرف نمی فهمد، زور می‌گوید و قلدری می‌کند و با هر آنچه رنگ و بوی انسانیت داشته باشد سر ستیز می‌گیرد. روشنفکران و فعالین مدنی پشتون باید فاصله‌ی خود را با فاشیسمی که در دامان جامعه‌ی پشتون رشد داده اند مشخص کنند.
این سوال را من مشخصاً در برابر سه فرد قرار می‌دهم: کرزی که هنوز طالب برادر ناراضی‌اش است. اشرف غنی احمدزی که با من برای پاک کردن این شرم تعهد داشت. از حنیف اتمر که حالا مغز و شعور حکومتی است که تمام سکه‌اش به نام پشتون زده می‌شود.
عارف فرمان نویسنده:
رسانه ها! شما قدرتمند ترين هستيد. اين شما هستيد كه حركت هاي مردمي را جهت ميدهيد. شما هستيد كه توانايي تغيير را در مردم پديد مياوريد. وقتش است كه طالبان را تحريم كنيد. داعش را تحريم كنيد و چهره هاي كثيف ستون پنجم را به افشا گري بنشينيد. تمامي تلاش تان را روي سمت و سو دادن حركت مردم در جهت ايجاد نظام جديد بگذاريد تا شايد اين ملت اگر رستگار نشود از دست چهار تا طالب و فاشيست نكتايي پوش نجات يابد!
عزیز رفیعی فعال مدنی:
سلطان (ظل دامه) در یک فرمان شاهانه چنین فرمود: هیئت اعزامی دولت برای اشتراک در مراسم فاتحۀ افضل لالا در پشور بدون درنگ برای غمشریکی و اشتراک در مراسم تدفین و فاتحۀ هفت مسافر گروگان شده و سپس سربریده شده بشتابد!
هیئت اعزامی پاسخ گفت: به ما چه!
و حتی آقایون نیز برین فکاهی خندیدند و گفتند: به ما چه! ما هم از غزنی نیستیم!!!
داود ناجی روزنامه نگار:
تامین امنیت راه های ده مرده بخصوص و جاغوری درکل، در صدر مطالبات » دادخواهی ملی» است.
و نیز تامین امنیت بقیه راه های منتهی به هزاره جات.
#دادخواهی ملی
ذکی دریابی روزنامه نگار
حقه ی بزرگ رادیو آزادی و صدای آمریکا را باور نکنید. طالبان نه تنها عاملان کشتار هفت گروگان را به دار نیاویخته، بلکه این گروه تروریستی از بانیان اصلی این جنایت است. صدای آمریکا و رادیو آزادی شرکای این بازی کثیف است و افراد هوادار طالبان و داعش در این دو رسانه قبیله پسند، در پی منحرف کردن مردم از حقیقت و اتحاد است.
شکریه عرفانی شاعر:
«گل بیگم» نام داشت پیشتر از اینها
حالا
«شکریه» است
با زخمی در گردن
و پای تاول بسته ای
که هرچه می دود به خانه نمی رسد
ملیک ستیز آگاه سیاسی:
گروگان‌های شهید، چهار ماه اسیر «دولت جمهوری اسلامی افغانستان» بودند.
چهار ماه پیش از امروز، از لحظه‌یی که این گروۀ هردم‌شهید به‌دست هراس‌افگنان وحشی افتاد، دورۀ اسارت آن‌ها در چنبرۀ سیاست‌پردازی‌های جمهوری اسلامی افغانستان و رهبران متفکر آن آغاز گردید.
چرا؟
نخست، این که دولت دارای منابع است. این منابع از داشته‌های مادی آغاز و تا منابع استراتیژیکی و تاکتیکی ادامه پیدا می‌کند. مهم‌ترین و اساسی‌ترین وسیلۀ استفاده از این منابع، نجات زنده‌گی و تأمین حقِ حیات شهروندان است. باید تمام گزینه‌ها بدون هیچ‌گونه محدودیت اقتصادی برای کشف، افشا و نجات در عملیاتِ رهایی استفاده می‌شد. از دولت‌های مشروع جهان باید آموخت. آن‌ها برای نجات یک شهروندِ خویش حاضراند بانکی را به ضمانت سپارند!
دوم، این که دولت جزی جامعۀ جهانی است. وقتی گروهی از شهروندان، چهارماه در اسارت هراس‌افگنان بین‌المللی در قید هستند، دولت می‌بایست راه‌ها و فرصت‌های بین‌المللی را برای فشار بر جنایتکاران در پیش گیرد. کنوانسیون‌های چهارگانۀ ژینوا به حکم حقوق عامۀ بین‌الدول، تمام جامعۀ بشری را مکلف به نجات شهروندان مظلوم و اسیر می‌نماید. دپلوماسیِ دولت جمهوری اسلامی افغانستان چه‌کاری در زمینه انجام داده است؟ چه‌گونه جامعۀ جهانی دولتِ «نیژر» را در افریقا حمایت کرد تا گروه صد نفری دختران را از چنگال رباینده‌گان گروۀ وحشیِ «بکوحرام» نجات دهد؟
سوم، این که دولت هم‌پیمانی فعال استراتیژیک، نظامی و امنیتی با چهل و شش کشور مقتدر دنیا دارد. دولتی که، گروهی از شهروندانش در پلۀ مرگ، چهار ماه هردم، شهید می‌شوند، چرا از نیروی قهریۀ ملی و بین‌المللی استفاده نکرد. این «سرقوماندان عالی» تنها برای نیروهای مسلح تعین شده است. رهبر واقعی آن است که سرقوماندان عالی قوای شهروندان کشور خودش باشد.
چگونه شهروندان این کشور به شکل گروهی با این‌جا و این گونه دولت وداع نکنند؟ چه‌گونه غرق‌شدن در آب‌ها شور و سردِ ترکیه و یونان را ترجیح ندهند؟
چه‌گونه امیدوار باشند که روزی این «دولت جمهوری اسلامی افغانستان» و این رهبران مشروع و متفکر از حقوق شان دفاع خواهد کرد؟
شاه حسین مرتضوی روزنامه نگار:
تروريستان فضاي واقعي را در دست دارند، در فضاي واقعي سياست مي كنند، در فضاي واقعي جنايت مي كنند. اما نسل امروز در فضاي مجازي رجز مي خوانند.با يد در فضاي واقعي حضور جدي وموثر داشته باشيم. در غير آن ، اين جنايت هزار بار تكرار خواهد شد.
شریف سعیدی شاعر:
حدود شانزده سال پيش طالبان جمعي از اقوام و بستگان ما را كه مسافران برگشته از كار در ايران بودند در مسير خانه شان تير باران كردند و جنازه هاشان را هم به صحرا نهادند.حالا همان رنج است كه به صورت فجيعانه تری تكرار مي شود.
مثل این مرد اختراع کنید
با تفنگ و زدن وداع کنید
نه چو ملا کُشید زنها را
با خران نیمه شب جماع کنید
هرکسی فکر انتحاری کرد
قطع از پشت او نخاغ کنید
سخیداد هاتف طنزنویس:
نباید این واقعیت را سرپوشی بسازیم برای پوشاندن هر جنایتی که بدست خود شهروندان افغان علیه شهروندان دیگر صورت می‌گیرد. طالبان اکثراً افغان اند و شهروندان همین کشور. این گروه هر روز یک یا چند خانواده‌ی مظلوم را به ماتم عزیزان شان می‌نشاند و دولت افغانستان همین طالبان آدم‌کش را «مخالفان سیاسی» و در بهترین حالت «مخالفان مسلح» می‌نامد و با نادیده‌گرفتن تمام جنایت‌های طالبان سعی می‌کند با آنان مذاکره کند. این دولت حتا در محکوم کردن شنیع‌ترین جنایت‌های طالبان نیز می‌کوشد لحن خود را نرم و زبان خود را مبهم نگه دارد تا طالبان آزرده نشوند.
احمد بهزاد، عضو مجلس نمایندگان:
«از کنار جنایتی به این پیمانه نباید به سادگی گذشت و یا با این بهانه که هر روز در هر گوشهای از این سرزمین جنایت صورت می‌گیرد، آن را توجیه کرد… رها کردن چنین فجایع و عمل نکردن دولت به وظایف‌اش به جدی‌تر شدن جنایتکاران از یک‌سو و اقدامات تلافی‌جویانه از سوی دیگر خواهد انجامید. ناگفته پیداست که چنان وضعی همه را در کام فتنه و فاجعه خواهد برد.»
عارف رحمانی، وکیل مردم غزنی در شورای ملی:
«در مجلس نمایندگان گفتم، در حضور اشرف غنی و به همه مسئولان امنیتی گفتم، در فیسبوک نوشتم که باید برای نجات گروگان‌ها و نوامیس مان اقدام نظامی کرد. از حنیف اتمر خواستم که حداکثر واکنش دولت را برای نجات گروگان‌ها می‌خواهم؛ اما حیف و صد حیف که گوشهای همگان کر بود، دل‌های‌شان بی‌رحم و هیچ‌کس اقدامی نکرد؛ و حالا تصاویری را در اختیار دارم که نمی‌توان حتا نشرش کرد.»
خلیل پژواک:
«تنها ارگ، غنی، دانش و دوستم مسئول نیستند. عبدالله با محمدخان و محقق نیز به اندازه‌ی پنجاه درصد سهم شان در حکومت مسئول این جنایت اند. طرف ما حکومت است و حامد کرزی و دار و دسته‌اش که طالبان را برادر ناراضی می‌گفتند و برای انتقال جسد شان هلیکوپتر می‌فرستادند. همه، به اندازه‌های متفاوت، عامل کشته شدن هفت انسان بی‌گناه این سرزمین اند.»
کریم خلیلی معاون رییس جمهور پیشین:
«زمان زیادی برای رهایی و نجات این افراد وجود داشت؛ اما دولت، بدون شک، به مسئولیت و مکلفیت خود در این زمینه، عمل نکرد. در نتیجه‌ی این کوتاهی و اهمال، سرانجام امید و انتظار خانواده‌های گروگان‌ها و ملت افغانستان، برآورده نشد و این افراد به فجیع‌ترین شکل به قتل رسیدند.»
امر الله صالح، رییس پیشین امنیت ملی افغانستان:
« آیا امکان ندارد از انتقال دهندگان اجساد پرسید که شما این اجساد را در کجا بدست آوردید، از کی تسلیم شدید، در چه حالت تسلیم شدید، در ساحه چه خبر است. پذیرفتن این که در عقب این قتل‌ها داعش است و چند تا ریش سفید حیثیت سازمان بی‌طرف و خیریه را برای انتقال اجساد دارند هیچ سوالی را پاسخ نمی‌دهد. هیچ معمایی را حل نمی‌کند.»
کمیسیون مستقل حقوق بشر این جنایت را محکوم کرده است. در اعلامیه‌ی این کمیسیون آمده است: «قربانیان این فاجعه‌ی انسانی، گروگان‌ها و افراد غیرنظامی و بی‌گناهی بودند که چندی قبل توسط مخالفان مسلح دولت از مسیر راه در منطقه دشت دالان از مربوطات ولسوالی گیلان ولایت غزنی، گرفتار شده بودند.»
